Het beloofde een pittige muziekavond te worden in een goedgevuld Vorst-Nationaal met als headliner Dropkick Murphys natuurlijk als apotheose. Voor een kwartgevulde zaal mocht americana troubadour Jesse Ahern om 19 uur, ontstellend vroeg om op te treden, een staalkaartje geven van zijn talent. In een korte set, solo met gitaar, wist hij ons met zijn heerlijk schor stemgeluid en zijn ‘blue collar’ americana nummers te overtuigen.

Frank Turner & The Sleeping Souls mochten hun 2452e show spelen, ja hij volgt dit strikt op, en deed dit weer met veel allure. Begonnen als zanger bij de hardcore punkband “Million Dead” is zijn muzikale stijl toch wel wat veranderd, zijn punkatittude echter niet. Een uur lang mocht de band het beste van zichzelf geven, en met veel overgave trachtte hij het publiek in de juiste sfeer te krijgen. Dit lukte pas bij de slotnummers “I Still Believe” en “Four Simple Words” wanneer hij al stagedivend het publiek indook, een dansje maakte met een plaatselijke schone en meedeed met de moshpit.

Next, The Dropkick Murphys, het zestal uit Boston, Massachusetts, staat reeds 24 jaren op de planken en hebben door de vele optredens hun grote bekendheid verworven. Opgegroeid in een Ierse buurt van Boston maken de heren ‘Celtic punk’, een mix van traditionele Ierse deuntjes en punk. Geen hitsingles, wel was er “I’m Shipping Up To Boston”, een nummer gemaakt op een gevonden tekst van Woody Guthrie. Het nummer werd gebruikt in de Academy Award-winning film The Departed van Martin Scorsese en kreeg zo grote bekendheid. Tot nu toe bracht de band negen albums uit waarbij de “Warrior’s Code” uit 2005 hun bekendste is en 11 Short Stories of Pain & Glory uit 2017 voorlopig hun laatste.

Dropkick Murphys is een echte live band die elk jaar in België wel op een podium staat of op een festival of in zaal. Waar ze vorig jaar nog in een uitverkochte AB stonden, en ook op de Lokerse Feesten en Groezrock aanwezig waren is nu het veel grotere Vorst-Nationaal aan de beurt, niet uitverkocht, maar toch weer een grote belangstelling voor een band zonder hits die veel optreedt in ons land.

Wanneer de lichten doven en we het Iers verzetslied “Foggy Dew” horen in een versie van The Dubliners en Sinead O’Connor kan het feestje beginnen. Het instrumentale “The Lonesome Boatman” van hun laatste album opent waarna het ruigere werk eraan komt met “The Boys Are Back”. Middels een groot projectiescherm krijgen we tijdens de show de verschillende logo’s van de band te zien, soms wat teksten en jeugdfilmpjes, leuke aanvulling van het toch al volle podium met de zes vaste bandleden en twee tourleden.

De harde kern fans die zich op de eerste rijen bevinden worden verwend door de twee zangers, Ken Casey en Al Barr, die hun fans steeds opzoeken. In het middenveld bevindt zich blijkbaar veel testosteron, en wordt er veelvuldig met bier gegooid en natuurlijk is het crowdsurfen erg populair bij deze muziek. Muzikaal staat de band garant voor een perfecte sound waarbij de accordeon en doedelzak voortreffelijk geïntegreerd worden in de punksongs. De nieuwe single die verleden week verscheen “Smash Shit Up” wordt ook gespeeld wederom een typische Dropkick Murphys song, meezingen met de vuisten omhoog, “I Wanna Be A Rebel, I Wanna Smash Shit Up”! Een cover van “Amazing Grace” is overbodig, een rauwe versie van “Citizen C.I.A” bekoort ons des te meer, helaas gevolgd door het Iers getinte smartlap nummer “Jimmy Colins Wake”. De gedrevenheid bij het publiek is er een beetje uit, er volgt een tijdje een soort gelatenheid maar men herpakt zich. “Let’s Go Murphys, Let’s Go Murphys” brult de zaal wanneer de band de toepasselijke cover “I Fought The Law” speelt en hun set richting finale stuurt met hun ‘hometown’ nummer ‘State Of Massachusetts” en de meezinger “Out Of Our Heads”, om uiteindelijk met “Going Out Of Style” te eindigen.

Wild en omstuimig zo kunnen we de sfeer tijdens de bisnummers wel noemen, “Rose Tattoo” wordt uit volle borst meegezongen en laat ook het publiek op de tribunes opveren waarna het onvermijdbare “Shipping Up To Boston” het hele middenveld omtovert in een uitgelaten massa met een grote moshpit en talrijke crowdsurfers. Een fantastisch einde ware het niet dat de band het melige “Until The Next Time”, hun “Thank You For The Music” (Abba), er nog wou tegen aan gooien en een dertigtal fans toeliet op het podium in een groen-witte setting met de groene shamrock in de achtergrond. Nog wat confetti spuiten en het feestje is compleet, vreemd einde voor een band die hun roots in de punk hebben !!! Desondanks werd dit toch wel gesmaakt door het uitgelaten publiek.

Luc Nuyts

foto © Sonja Schepers

Voor meer foto's klik hier